Brałam różne leki, ale od dłuższego czasu przyjmuję parogen. Miałam przerwę, odpuściłam sobie leczenie, ale od lipca znowu regularnie łykam 1 tabletkę dziennie. Także czekam na efekty. I na moją chorobę składa się wiele czynników, w tym właśnie wspomniane problemy rodzinne, ale to wierzchołek góry lodowej. Teraz wszystko zależy od dnia, bywa, że jest bardzo spokojnie, radzę sobię z lękiem, ale zdarzają się naprawdę ciężkie dni kiedy wyjście gdziekolwiek stanowi ogromny problem, odczuwam tak wielki dyskomfort, że odechciewa mi się żyć i tracę nadzieję, że będzie lepiej. Czuję się bardzo ograniczona przez chorobę...

Hej:) Także i ja mam podobny problem. Początkowo nie wiedziałam o co chodzi, bo biegunki pojawiały się nagle i to nie w stresujących sytuacjach - to było jakieś 2 lata temu. Potem coraz częściej. Nie wiedziałam co robić chodziłam do różnych lekarzy i nic. Apogeum dolegliwości nastąpiło, kiedy zostawił mnie ówczesny chłopak, wtedy brałam stoperan praktycznie codziennie, ale z czasem było troszkę lepiej, choć oczywiście nie ustąpiło. A potem historia mniej więcej jak każdego na tym forum. Na szczęście mam dość mocną psychikę i działa na mnie stoperan, więc kiedy go biorę czuje sie pewnie.
Co do radzenia sobie z tym to obecnie biorę debretin (od gastrologa) i na ogół jest ok, a nawet w drugą stroną o0. Staram się zawsze jeść śniadania, bo bez nich wszystko się nasila. Staram się robić sobie "walkę sił" czyli wychodzę  gdzieś niedaleko zaraz po jedzeniu, żeby pokazać sobie, że potrafię  tym walczyć.
Co ciekawe - przez moje dolegliwości cierpiał mój związek, bo nie wychodziliśmy nigdzie na kolacje itd. więc któregoś dnia stwierdziłam, że nie pozwolę, żeby mój organizm mnie terroryzował i przez 2 miesiące był spokój. A teraz jest lepiej wypracowałam sporo, żeby nie czuć się więźniem we własnym ciele i pracuję nadal, bo wiem że tylko sama mogę siebie pokonać. Życzę wszystkim silnej woli:)

powiem szczerze, że u mnie się w miare uspokoiło. nie mam w szkole chemii wiec nie mam stresu takiego i mam dobre oceny. fakt jest taki, ze jak zjem cos tłustego ostrego albo lekki stres to biegunka na pare godzin. wczoraj zjadlam łososia z frytkami i nie moglam wytrzymać. sama woda. a dziś pierogi ruskie i to samo. nie wiem co jesc. nie moge jechac na samych sucharkach ! jak bralam tabletki na biegunke to potrafilam tydzien nie robic a pozniej umieralam z bolu brzucha i woda ze mnie z 2 minuty leciała  ! to jest horror bo nadal zyje w stresie ze nie wyrobie i ze zlapie mnie gdzies na miescie czy coś. zawsze piłam dużo wody po 1,5 litra dziennie, odzywiam sie tak normalnie jem praktycznie wszystko. współczuje wam zwłaszcza jak jest sie osoba słaba psychicznie i FIZYCZNIE bo do kibelka trzeba szybko biegac. mysle ze jedyny sposob to jechac na dyzur do szpitala powiedziec, ze bardzo boli b rzuch i oni zrobia szczególowe badania. chociaz jak ja byłam tak to wykryli anemie, i wysłali do domu ! chodzilam do gastrologow prywatnie i nic! nikt nam nie pomoże dlatego ja dostosowuje życie do moich potrzeb fizjologicznych a nie na odwrót

Witam, Chcę Wam POMÓC !!!!!!!!! Zaufajcie mi !!!!

JEST LEKARSTWO NA TO CHOLERSTWO !
Ja cierpię (cierpiałem) 12 lat na takie objawy. Lekarze, gastrolodzy, szpitale (kolonoskopie, gastroskopie) specjaliści, homeopaci itp. .......
Nikt nie mógł mi pomóc ! Lekarze kierowali mnie do gastrologa, ponieważ to problemy z żołądkiem itd.....
Niestety GASTROLODZY NIE MOGĄ SIĘ Z TYM POGODZIĆ , ŻE TO NIE JEST ICH CHOROBA i dają leki typu debridat, loperamid itp... , które działają 10 dni , a później to cholerstwo wraca. Doszedłem już do tego że ściągałem specjalne leki z USA na tzw ZESPÓŁ JELITA DRAŻLIWEGO. I nic nie pomogło.
Ja dałem sobie już ostatnią szansę i po tych wszystkich nieudolnych wizytach poszedłem DO PSYCHIATRY ! Nie bójcie się ! Ja też miałem obawy dlaczego psychiatra ? czy ja musze tam iść ? Czy ja jestem wariatem ? Tak sobie myślałem. Ale jak codziennie rano miałem jechać na uczelnie, albo później do pracy i nagle w autobusie musiałem biec na najbliższą stację benzynową , albo szukać jakiegoś lokalu z wc to miałem już dosyć.

Poszedłem do psychiatry.

Kochani dostałem jeden malutki lek !!!!!!!!!!!!
Jeden, tylko jeden, który bodajże kosztuje ok 25 zł !!!
Po miesiącu brania leku (bo tyle trzeba poczekać) WSZYSTKO USTAŁO !!!!!! Już jestem 3 lata po tym wszystkim i dalej jest SUPER !!!
.

Nie bójcie się ! Zaufajcie mi.

Dziękuję

Władysław Pitak

Posiada wszechstronną wiedzę i umiejętności w zakresie kształcenia zdolności twórczych i terapii nerwic, wad i zaburzeń mowy, czytania i pisania. Przez wiele lat aktywnie uczestniczył w różnych formach terapii i ekspresji estetycznej, był  wykładowcą i jest trenerem  w dziedzinie:

    kultura żywego słowa i metodyka pracy kulturalno-oświatowej
    relaksacja i animacja muzyczna
    komunikacja interpersonalna i ekspresja dramatyczna
    psychopatologia i psychoterapia
    muzykoterapia jako zabieg sanatoryjny
    trening aktorski w kształceniu zdolności werbalnych i niewerbalnych

w szkołach i uczelniach:

    Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Słupsku
    Akademia Muzyczna w Gdańsku - filia w Koszalinie
    Uniwersytet w Gdańsku - Podyplomowe Studium Logopedyczne
    Policealne Studium Socjoterapii - Koszalin
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie - Podyplomowe Studia Arteterapii

Prezentował swoje dokonania na sympozjach, warsztatach i konferencjach naukowych dot. kształcenia zdolności twórczych i leczenia chorób psychosomatycznych przy pomocy muzyki i ekspresji dramatycznej.

W praktyce terapeutycznej posługuje się nowoczesnymi metodami relaksacyjno-treningowymi, w oparciu o rzetelną diagnozę - w ścisłym kontakcie z lekarzami - specjalistami oraz nauczycielami i pracownikami socjalnymi.



kontakt:
logopeda@logos.pomorze.pl

tel. +48 94 340 60 06; +48 600 809 254 

www.logos.pomorze.pl

Towarzystwo Terapii i Kształcenia Mowy "LOGOS"

http://www.logos.pomorze.pl/pitak/

Witam ,Pan  "Chcę Wam pomóc " wcale nie chce pomóc Jak widać . Czytam o tym problemie i myślę -O matko -wypisz , wymaluj mój świat . Od jakiegoś roku ,mam dokładnie takie same objawy . Jak jestem w domu lub w pobliżu toalety -to spoko . Natomiast wyjazd do pracy , zakupy to istny koszmar . Już zaczynam się zastanawiać czy toalety przenośnej jako przyczepki nie zainstalować . Moje funkcjonowanie jest od punktu A (toaleta) do punktu B (toaleta ) . W mieście znam chyba wszystkie WC . Strasznie się robi wtedy gdy jadę gdzieś, gdzie nie znam miasta. Po prostu masakra . Ostatnio , Kraków , w tramwaju dopadło mnie to tak intensywnie ,że wyskoczyłam na najbliższym przestanku i galopem do pobliskiego sklepu . Oczywiście ,siedzi tam babsko i nie wpuści Cię do toalety . Lecę dalej , drugi sklep i taka sama sytuacja . Nie jestem brudna , obdarta , nie śmierdzę , a mimo to odmawiają udostępnienia WC . Co za kraj .

ja się nauczyłam żyć z moją przypadłością i wiem czego mam unikać w swoim menu żeby nie mieć przykrych dolegliwości. Ponadto codziennie wykonuję ćwiczenia oddechowe, które mnie wyciszają. Staram się unikać stresu i nie martwię się już na zapas. Czasem mnie złapie jakaś biegunka ale są to w tej chwili sporadyczne sytuacje, na które mam przepisany Loperamid wzf. Biegunka ustaje i w zasadzie mogę normalnie funkcjonować.

Witam wszystkich,

Zmagam się z problemem opisanym w tym wątku od około 9 lat. Psychoterapia, leki, herbatki itd itp, ale najlepszym lekiem niestety zawsze była ucieczka od sytuacji wywołujących te dolegliwości (czasem banalnych, jak sami dobrze wiecie). Niestety uciekanie od życia towarzyskiego i realizowania własnych marzeń przez tak długi czas, niszczy nasze życie nieodwracalnie.
Nie życzę tego najgorszemu wrogowi, ale świadomość, że nie jest się jedyną osobą która zmaga się z tym koszmarem, trochę uspokaja.
Niestety nie znalazłem żadnych naukowych lub klinicznych prób podjęcia tego tematu w Polsce. Czytałem kilka anglojęzycznych artykułów na ten temat i dolegliwość tą określano czasem jako agorafobia wywoływana przez zespół jelita drażliwego (IBS), lęk napadowy wywoływany przez IBS itp. Są także fora podobne do tego, na których ludzie za granicą opisują identyczne problemy.

Rozmawiając o tym bardzo sobie pomagamy. Zachęcam wszystkich do kontynuowania wątku i serdecznie pozdrawiam! Trzymajcie się

EDIT: Niech osoby, które pisały tutaj o swoich problemach miesiące i/lub lata temu i nadal czasem zaglądają do tego wątku, napiszą jak wygląda ich życie dzisiaj. Coś się zmieniło?

Ostatnio edytowany przez Janonim (2016-04-05 18:58:37)