Możemy przynajmniej wspierać się nawzajem a może akurat ktoś trafi na sposób który pomoze nam wyjść ze tego:) Ja byłam u "znachora" nawet, ale on mi w niczym nie pomógł;/ teraz licze na tą terapie u Psychologa, a na codzień pomagam sobię również siemieniem lnianym i jakis czas brałam triilac osłonowo bo wiem ze niektóre takie leki spowalniają perystaltykę jelit,co mnie w jakiś sposób uspokaja:) Mam zamiar też poczytać troche ksiązek na temat sposobów relaksacji i radzenia sobie ze stresem dość fajna choć mniej z tym związana była książka- Joseph Murphy" Potęga Podświadomości"

Hej, próbowaliście może brać DUSPATHALIN retard? Biorę od tygodnia i po prostu rewelacja. Spokój, spokój, spokój, oby nie zapeszyc tfu tfu...

Jak mi ulżyło że nie jestem sama
Mam ten problem od kilku miesięcy. Zaczęło się od choroby, cierpie na zespół Crohna, co wiąże się z biegunkami właśnie, rzadziej z wymiotami. Zawsze gdy wychodzę z domu, zastanawiam się czy i gdzie jest w danym miejscu toaleta, obliczam czas dojścia do niej, ewentualną opłatę lub inne możliwe komplikacje, często też zastanawiam się gdzie jest kolejna najbliższa, w razie awarii tej, paranoja. Zawsze mam przy sobie kilka opakowań chusteczek, również mokrych w razie jakiegoś (tfu, tfu) wypadku. Dwa razy złapała mnie biegunka w parku, całe szczęście były dosyć gęste krzaki i pora raczej późniejsza, więc udało mi się nie narobić w spodnie. Nie powiem, przeżywałam wtedy koszmar, tak mnie już cisnęło (przepraszam za określenie) że myślałam że już naprawdę popuszczę, nie wytrzymam po prostu. Na dodatek byłam z mężem który mimo że wie o moim problemie, i stara mi się pomagać, na pewno nie patrzy na to jak na coś nie-obrzydliwego, jednak jest na tyle kochany że nie daje po sobie poznać. Tutaj mój problem nie był jeszcze na tyle rozwinięty na ile jest dziś, jednak już miałam tak opracowaną strategię działania, że nie było mowy o jakimkolwiek upokorzeniu się publicznie (mam tutaj na myśli wiadomo co).

Jednak kilka tygodni temu, byłam w wesołym miasteczku. Boję się wszystkich urządzeń nie mających bezpośredniego kontaktu z ziemią (kolejki górskie właśnie, wszelkie bungee, samoloty oczywiście), ale z tym da się żyć normalnie i w niczym to nie przeszkadza. Koleżanka namówiła mnie na przejażdżkę takim łabądkiem na wysięgniku, dla dzieciaczków w wieku przedszkolnym , i się zgodziłam, coby z tym moim strachem powalczyć. Jednak tuż przed wejściem do wagonika, zresztą tak jak przeczuwałam, alarm w brzuchu, toaleta raz dwa, panów z obsługi którzy już blokadę odpinali przeprosić - muszę wyjść, i już mnie nie ma. Zrobiłam swoje, wróciłam, i karuzelą pojechałam normalnie, nawet nie zakrywając oczu specjalnie Ale sam fakt, że w tak banalnych sytuacjach akurat musi mi się zachcieć ... porażka.

Od tamtego czasu miewam ataki paniki. Nie tyle że nie zdąże do toalety, czy jej nie znajdę, bo jestem w tym mistrzynią, tylko przed tym że po raz kolejny ośmieszę się przed obcymi ludźmi z takiego (dosyć intymnego) powodu.  Ostatnio pojawiło się w autobusie. Oczywiście próbowałam się uspokoić tym że w razie jakiś jelitowych fajerwerków mogę wysiąść, niedaleko każdego przystanku jest las gdzie mogę załatwić potrzebę, bądź restauracja, lub w naprawde kryzysowej sytuacji zaplecza sklepów, lub już w razie popuszczenia(ah, jak to koszmarnie brzmi) zawsze mogę zadzwonić po męża. Wiem że nie ma szansy aby stało się to przy ludziach. Wiem i jestem pewna. Ale boje się nadal.
Mój atak paniki wygląda mniej więcej tak: wszystko wygląda normalnie, cud miód malina, nagle przestaje myśleć o przyziemnych rzeczach i dostaję najpierw zimne poty, później do tego dochodzi strach że się wypróżnię w gronie obcych i to w spodnie (irracjolane całkowicie), duszności, szybkie bicie serca. Obawiam się też że zemdleję i wtedy puszczą mi hamulce biologiczne. Nie wiem co robić. Poważnie zastanawiam się nad psychoterapią.
Najgorsze jest to że w czwartek mam egzamin na prawo jazdy. Teorie już zdałam, oczywiście z ogromną dawką stresu i biegunką nawet w wordzie, jednak teraz czeka mnie egzamin praktyczny. W razie czego nie mam gdzie uciec. Czuję się całkowicie bezradna. Jeśli przyciśnie mnie w trakcie, jak ucieknę z samochodu, egzamin będzie przerwany, a na to niezbyt mogę sobie pozwolić. Poza tym, co za ośmieszenie...
To jest chyba jedyna sytuacja w jakiej czuję się tak bezsilna. Z każdej innej potrafię znaleźć wyjście, jednak nie tutaj... Macie jakieś pomysły?
Narazie wykombinowałam że w środę wypróżnie się tyle ile się da, plus stoperan i węgiel. Plus oczywiście nie będę jeść nic.
Chciałam serdecznie pozdrowić wszystkie osoby które cierpią na podobny problem i powiedzieć: nie ma czego się bać! w skrajnych już przypadkach zastosujcie moje sprawdzone metody, a wszystko będzie dobrze )) nawet na spotkaniu, czy ktoś nas zabije za to że musimy do łazienki? a jak problem jest częsty, po prostu dużo pijcie (lub udawajcie he he) i tym usprawiedliwiajcie częste wizyty w toalecie! wszyscy jesteśmy ludźmi! pozdrawiam serdecznie i życzę powrotu do normalności!

Hej julitka_gorz -pewnie jesteś już po egzaminie?? żałuję ze dopiero odczytałam Twojego posta,może coś bym poradziła bo sama fakt faktem już dwa lata temu ale musiałam iść na egz prawka mając te cholerne dolegliwości..Napisz jak Ci poszło!!
Moja znajoma podała mi pewnego linka: http://zdrowiej.vegie.pl/viewtopic.php? … sc&start=0
jest w nim zawartych wiele cennych info. warto przeczytać, i wziąć sobie z tego co nie co do serca:)

A mam jeszcze pytanie , jak Wy radzicie sobie jak macie isc na wizytę u dentysty, ginekologa itp. ja mam z tym straszny problem bo mam tą świadomość ,że nie bardzo w trakcie wizyty można wyjść do toalety i na samą myśl o tym ściska mnie w brzuchu:(

A co do lekarzy, nawet jak Ci wiercą w zębie, pokazujesz że stop i mówisz, przepraszam ale muszę do toalety, spokojnym tonem. Przecież lekarz też człowiek a do tego co on sie naoglądał na studiach to biegunka mu nie obca )) A u ginekologa to samo, jak już czujesz, nawet w trakcie badania, przepraszasz i wio, najwyżej przekładasz badanie jak już 'po' nie dasz rady się rozłożyć. Zawsze tak robię i lekarze raczej nie mają problemu, chyba że się jakiś buc trafi, to najwyżej mówisz mu co o nim myślisz i idziesz tak czy siak.
W takich sytuacjach nie powinnaś się stresować, szczególnie że są to ludzie którzy powinni najlepiej rozumieć nasze problemy.

Tak dokładnie tego ja się obawiam,że kiedyś coś takiego się zdarzy;/
A ja jestem taka ,że po takiej wpadce zapadła bym się pod ziemie i ludziom nigdy na oczy bym się nie pokazała;/ A co do lekarzy mam zawsze taką obawe,że u ginekologa w trakcie wizyty mnie weźmie i że nie zdąrzę się nawet ubrać,zawsze mam w głowie najczarniejszy scenariusz:( Co gorsza nawet leki na biegunkę przestają na mnie działać ,moja psychika jest już czasem silniejsza od tego:/
julitka_gorz może lepiej nie rób sobie głodówki, a jedz coś co Cie "zaklei" np.ryż , kleik ryżowy,kisiel, to działa ponoć przeciw luźnemu załatwianiu, tez kiedyś myślałam że nie jedzenie to dobry sposób,ale tak naprawdę to na głodniaka Twoja psychika gorzej sobie radzi i jesteśmy podatniejsi na stres.

Ja nie miałam akurat takiej sytuacji,że nie wytrzymałam, ale niejednokrotnie mało brakowało;/ Najgorsze w tym jest to,że rzeczywiście jest mało toalet publicznych bynajmniej u mnie w mieście.Nie raz jak chciałam skorzystać z toalety w salonie kosmetycznym ,kawiarni itp. odmówiono mi bo nie byłam w tym momencie klientką;(( A coraz częściej w tego typu miejscach trzeba poprosić wcześniej o klucz żeby skorzystać ,wiec nie ma mowy o "skorzystaniu po cichaczu". I na samą tą myśl już mnie wierci w brzuchu:( Zgadzam się z tym,że jak ktoś tego nie przejdzie to nie zrozumie. Ja coraz częściej mówię o tym w towarzystwie,zresztą jeśli chce z nimi spędzać czas to nie mam wyjścia bo sami zauważają ,że coś jest nie tak.Co tak na prawdę o tym myślą nie wiem ,ale i tak mi jest głupio z tym że tak mam i nie umiem nad tym zapanować. Nie umiem się przez to rozluźnić i skupić na rozmowie ,męczące jest to ,że nim gdzieś wyjdę układam sobie w myślach bezpieczne drogi i miejsca , bo oczywiście nawet z wielu sklepów nie korzystam bo nie ma w nich toalet więc chodzę tam gdzie one są.  Czasem nawet jak mam jeszcze gorsze dni to mimo toalety w centrum handlowym boję się,że jest za daleko i zaraz nasuwają się myśli co jeśli nie zdążę:((